ทำไมมนุษย์ถึงกลัวการอยู่คนเดียวครับ

ตอนสมัยเรียนมหาลัย ผมเคยเห็นเพื่อนหลายคนที่ต้องไปกินข้าวด้วยกัน ไปไหนด้วยกัน ต้องมารอกันตลอด แต่พอเรียนจบมาทุกคนก็ต่างแยกย้าย ทางใครทางมัน มีบางคนที่ยังติดต่อกันบ้าง แต่ก็ไม่ได้ต้องทำตัวติดกันเป็นกลุ่มเหมือนตอนเรียนอีกแล้ว

พอโตมาทำงานหลายๆ ที่ ก็เห็นว่า มีคนทำงานที่ออฟฟิศบางคน เขาก็อยู่ในคอกคนเดียว ผมก็อยู่ในคอกผมคนเดียว เวลากลับบ้าน บางทีผมก็เห็นเขาก็เดินกลับบ้านกันคนเดียว

โทรศัพท์ของผม ถ้าไม่ใช่เรื่องธุระ หรือช่วงที่มีงานยุ่ง ก็ไม่มีใครโทรมาเท่าไหร่นะครับ ตอนแรกผมคิดว่า ตัวเองแปลกหรือเปล่า แต่พอสังเกตชีวิตคนอื่นจริงๆ หลากหลายชีวิต มันก็มีคนที่ไม่ค่อยมีคนโทรหาเป็นปกติ

เวลาผมไปอยู่กับ ญาติผู้ใหญ่ที่แก่ชรา ก็เห็นแกอยู่คนเดียว ดูทีวีคนเดียว ทำกับข้าว ปลูกต้นไม้ ใช้ชีวิตอะไรของแกไปคนเดียว มันก็ไม่เห็นจะเป็นอะไร ไม่เห็นว่าแกต้องมาตัดพ้อน้อยใจ เรื่องความเหงา หรือน้อยใจในโชคชะตาที่ไม่มีคนมารายล้อมเยอะๆ

หรือว่าจริงๆ ที่เราเชื่อว่าเราต้องมีคนคุยด้วย มีคนโทรหา อยู่คนเดียวไม่ได้แล้วมันจะเหงา เป็นสิ่งที่เรามโนกันขึ้นมาเองหรือเปล่าครับ